Katërmbëdhjetë vjeçari Serhii Sorokopud është ende i përhumbur nga ajo që ndodhi kur tanket ruse hynë në fshatin e tij pesë muaj më parë. Ai ngre bluzën e tij për të treguar plagët e thella në shpinë — një kujtim i një traume të fshehur dhe të dukshme.
Trupat ruse ngritën një kamp ushtarak në komunitetin e vogël bujqësor Yahidne, në verilindje të kryeqytetit Kiev, më 3 mars, në avancimin e tyre drejt kryeqytetit. Serhii dhe familja e tij u morën rob me qindra të tjerë në bodrumin e shkollës së tij. Dhjetë ditë më vonë, teksa qëndronte në radhë për ushqim në këndin e lojërave, ndodhi një shpërthim dhe ai u godit nga copëza.
“Së pari, pati një goditje të fortë në shpinë. Unë rashë, nuk mund të ngrihesha, nuk mund të lëvizja,” tha ai për CNN, duke treguar vendin prapa shkollës së tij ku u godit. “Njerëzit vrapuan dhe më ngritën lart. Unë as nuk mund të ecja. Kishte shumë gjak.”
Të nesërmen, adoleshenti u dërgua nga trupat ruse me një helikopter përtej kufirit në Bjellorusi për trajtim së bashku me ushtarët e tyre të plagosur. Fotot e plagëve të tij, të ndara me CNN, tregojnë një plagë të thellë në shpatullën e tij. Një raport mjekësor nga Spitali Klinik Rajonal i Fëmijëve Gomel, ku ai u trajtua, tha se ai pësoi një frakturë të hapur të tehut të shpatullës, thyerje të brinjëve dhe një mavijosje të thellë të mushkërisë së djathtë.
Gjatë muajit të ardhshëm, Serhii nuk pati asnjë kontakt me familjen e tij dhe iu nënshtrua dy herë një operacioni të rëndë. Nëna e tij, Svitlana Sorokopud, tha se trupat ruse në Yahidne morën të gjithë telefonat celularë të banorëve dhe, e shkëputur nga bota e jashtme, ajo nuk kishte asnjë mënyrë për të zbuluar se ku kishte shkuar djali i saj.
“Nuk mund të përshkruhet me fjalë kur nuk e dini se ku është fëmija juaj”, tha ajo. “Kam qarë ditë e natë. Ai kishte një lëndim kaq të rëndë dhe nuk e dija se ku ishte”.
Nuk ishin vetëm lëndimet fizike që e goditën djalin e saj, por agonia e ndarjes nga familja, tha ajo. “Në fillim as nuk flinte dot aty dhe kishte makthe, ishte i shqetësuar se mos e merrnim”.
Serhii kontaktoi me prindërit e tij vetëm pasi rusët filluan tërheqjen e tyre më 30 mars dhe familja e tij mundi të blinte një celular të ri dhe të hynte përsëri në internet. Ata thonë se një mjek bjellorus kishte postuar emrin, datën e lindjes dhe vendlindjen e Serhiit në rrjetet sociale. “Prindërit, ndoshta, janë në Yahidne”, thuhej në postim. “Ju lutemi përhapeni lajmin që ta dinë se djali është gjallë.”
Kur e morën vesh se ku ishte, Svitlana tha se ata flisnin në telefon çdo ditë për rreth një muaj, duke e siguruar atë se do të vinin. Motra e tij 25-vjeçare kaloi kufirin për në Poloni dhe më pas në Bjellorusi në fillim të majit për ta marrë atë.
Tani, në Yahidne, ka shtëpi të djegura në çdo rrugë. Jashtë shtëpisë ku tani jeton Serhii dhe familja e tij, vëllai i tij 9-vjeçar dhe nipi i vogël shtiren sikur drejtojnë një postblloqe. Spektri i një ofensive të re ruse në Ukrainën veriore nuk është kurrë larg mendjes së tyre. “Tani nuk ka frikë”, tha Serhii. “Por ndonjëherë pyes veten se çfarë do të ndodhë nëse ata kthehen dhe çfarë do të bëjnë.”
Sipas UNICEF-it në qershor , shumica e fëmijëve ukrainas kanë ikur nga linjat e frontit dhe gati dy të tretat janë zhvendosur, ose brenda vendit ose përtej kufijve si refugjatë . Në të njëjtin muaj, presidenti ukrainas Volodymyr Zelensky tha: “Rusia po vjedh fëmijërinë e fëmijëve tanë, ajo dëshiron të shkatërrojë të ardhmen tonë”.
