Presidenti Ilir Meta ka reaguar në lidhje me 34-vjetorin e ndarjes nga jeta të poetit Havzi Nela.
Contents
Përkujtojmë me nderim poetin martir, Havzi Nela, simbolin e fjalës së lirë dhe dinjitetit njerëzor, që shpërfilli dhe vdekjen për të mbetur i përjetshëm si poeti i LIRISË.Sot me kumtin e vargjeve të tij ai frymëzon më shumë se asnjëherë tjetër për triumfin e fjalës së lirë dhe të LIRISË.O LIRI, O VDEKJE!NGA Havzi NelaNuk them se jam trim, jo as frikacak,Thellë n’afshet e shpirtit më grafllon guximi;Vdekja për liri nuk më tremb aspak,Si e duron robninë zemra e nji trimi?Pse or pse t’kem frikë, frikë se mos po vdes?!Oh, çfarë marrie, ndoshta faj për mue!T’ecësh zvarrë si krimb, t’mos jesh kurrë serbes,Këtë s’ia fali vetes, kjo më ban me u mendue.Pse t’më dhimbset jeta, pse u dashka kursye?Veç me përtypë bukën, me u rropatë si kalë?Pa nji fjalë ngushllimi, pa nji ditë lumnie,Unë skllav i bindun, tash, kur s’jam as djalë.Deri kur durim, deri kur me shpresë?Jo, jo, mos m’i thoni, këto fjalë nuk i due.Me durim e shpresë nuk due të vdes.Si jeta dhe vdekja duhen meritue.S’meriton asnjenën kur mbetesh gur varriNdaj rri e mendohem jetës me i dhanë fund.Le të kënaqet hasmi, le të qeshë i marri!Liria më thërret, vdekja nuk më tund.Arrën, nandor 1987
Përmes një postimi në ‘Facebook’, Meta shkruan se Nela ishte simboli i fjalës së lirë dhe dinjiteti njerëzor.
Sakaq shton se vargjet e tij vazhdojnë të kumtojnë triumfin e fjalës së lirë ende dhe sot.
Statusi i plotë:
Përkujtojmë me nderim poetin martir, Havzi Nela, simbolin e fjalës së lirë dhe dinjitetit njerëzor, që shpërfilli dhe vdekjen për të mbetur i përjetshëm si poeti i LIRISË.
Sot me kumtin e vargjeve të tij ai frymëzon më shumë se asnjëherë tjetër për triumfin e fjalës së lirë dhe të LIRISË.
O LIRI, O VDEKJE!
NGA Havzi Nela
Nuk them se jam trim, jo as frikacak,
Thellë n’afshet e shpirtit më grafllon guximi;
Vdekja për liri nuk më tremb aspak,
Si e duron robninë zemra e nji trimi?
Pse or pse t’kem frikë, frikë se mos po vdes?!
Oh, çfarë marrie, ndoshta faj për mue!
T’ecësh zvarrë si krimb, t’mos jesh kurrë serbes,
Këtë s’ia fali vetes, kjo më ban me u mendue.
Pse t’më dhimbset jeta, pse u dashka kursye?
Veç me përtypë bukën, me u rropatë si kalë?
Pa nji fjalë ngushllimi, pa nji ditë lumnie,
Unë skllav i bindun, tash, kur s’jam as djalë.
Deri kur durim, deri kur me shpresë?
Jo, jo, mos m’i thoni, këto fjalë nuk i due.
Me durim e shpresë nuk due të vdes.
Si jeta dhe vdekja duhen meritue.
S’meriton asnjenën kur mbetesh gur varri
Ndaj rri e mendohem jetës me i dhanë fund.
Le të kënaqet hasmi, le të qeshë i marri!
Liria më thërret, vdekja nuk më tund.
Arrën, nandor 1987
