Irani po vijon të përballet me protesta dhe revolta të fuqishme qytetare.
Kjo valë protestash po vijon dy javë pas funeralit të Mahsa Amini, 22-vjeçares e cila vdiq pasi u arrestua për “veshjen e saj të papërshtatshme”, kërcënimet vazhdojnë dhe tensionet në vend janë në rritje.
Televizioni shtetëror iranian transmeton momente të pasojave të rënda, vija e parë janë qytetarëve të saj, të goditur me çizme dhe shkopinj.
Burrat dhe gratë e akuzuar për protestë nxirren zvarrë nga shtëpitë e tyre në mes të darkës dhe futen në furgona e policise. Në Iran thonë se këto taktika të frikësimit po japin efekt. Në ditët e fundit, më shumë iranianë po qëndrojnë në shtëpi, nga frika se mos kapen.
Gjatë dekadës së fundit, protestat në Iran kanë ndodhur me frekuencë në rritje. Megjithatë kryengritja që po ndodh tani eklipson gjithçka që ka ndodhur më parë. Regjimi nuk ka qenë kurrë kundër një disidence kaq të përhapur, të gjerë dhe të bashkuar. Të gjitha klasat, nivelet socio-ekonomike dhe etnitë kanë bashkuar forcat. Ata duan diçka shumë më të madhe se reforma ekonomike dhe politike. Ata kërkojnë liri dhe ndryshim regjimi.
Miqtë e brezit tim, kryesisht rreth të dyzetave, kanë dalë në protestë. Ata janë rrahur dhe u është hedhur me gaz lotsjellës dhe u janë thyer duart. Megjithatë ata refuzojnë të heshtin. Ata thonë se kurrë më parë nuk kanë qenë dëshmitarë të kësaj madhësie zemërimi dhe urrejtjeje për qeverinë dhe udhëheqësit e saj fetarë.
E megjithatë ata më thonë se zemërimi, guximi dhe vendosmëria e protestuesve të brezit tonë nuk është asgjë në krahasim me atë të brezave të rinj.
Janë këta 20 dhe 30-vjeçarë që drejtojnë akuzën. Të lindur pas revolucionit të udhëhequr nga prindërit e tyre, ata nuk dinë asgjë për regjimin e mëparshëm. Këta janë fëmijët e Republikës Islamike, të lindur dhe të rritur nën sytë vigjilentë të mullahëve.
Të rejat, me flokë të pambuluara, afrohen me policinë e trazirave, duke bërtitur përballë fytyrave të tyre: “Ejani dhe më merrni!” Qindra po djegin hixhabet e tyre dhe po presin flokët ndërsa turmat e burrave dhe grave thërrasin: “Gra, jetë, liri!” Dhe; “Vdekje diktatorit!”
Mijëra të tjerë po bëjnë jetën e tyre të përditshme pa shami në kokë.
“Ne nuk ju luftojmë vetëm gjatë natës, ne ju luftojmë në mes të ditës duke ecur nëpër rrugët kryesore pa veshur hixhabet tona,” thotë një grua e re e veshur me buzëkuq.
Regjimit nuk i është dashur kurrë të përballet me mosbindjen apo mungesën e frikës në këtë shkallë nga qytetarët e tij. Trimëria e të rinjve është ushqyer në dhomën e gjumit, ku mullahët nuk kanë mundur të kontrollojnë jetën e dashurisë së iranianëve.
Ashtu siç ka qenë e pamundur për regjimin të kontrollojë dashurinë e qytetarëve të tij për një festë të mirë dhe alkoolin që rrjedh nëpër të gjithë vendin ka qenë e pamundur të kontrollojë jetën intime të miliona njerëzve.
Mënyra e veprimit të regjimit ka qenë që të ndëshkojë iranianët për t’iu përmbajtur rregullave, ndërsa gjithashtu t’i qetësojë ata duke lejuar përkuljen e këtyre rregullave. Është një model ciklik, i shoqëruar nga goditjet për të mbajtur sistemin në rregull dhe popullatën e frenuar.
Por ky zgjim seksual ka inkurajuar Gjeneratën Z të kapë liritë e reja dhe të ndryshojë në heshtje rendin shoqëror. Në një vit e gjysmë të kaluar, nëpër rrugët e Teheranit, madje edhe në metro, disa të reja kanë dalë në rrugë pa hejab.
Gjithnjë e më shumë kanë refuzuar t’i veshin ato në makina. Ata rrezikojnë arrestimin dhe madje torturat. Një mosrespektim i tillë i ligjit do të ishte i paimagjinueshëm disa vite më parë.
