I intervistuar nga “Gazzetta dello Sport”, mesfushori i Interit, Kristjan Asllani ka folur për pjesën e parë të sezonit me fanellën zikaltër.
Asllani, pse luajtët pak pas dëmtimit të Brozos?
Sepse duhet të rritem, të përmirësohem dhe jam në një mesfushë të mbushur me kampionë. Kjo është e gjitha, asgjë e çuditshme.
Por a prisnit më shumë minuta në këmbë?
Isha dhe jam gati, por nuk e mendoja se do të kisha luajtur kushedi sa, pikërisht për shkak të nivelit të bashkëlojtarëve të mi. Jam i kënaqur me paraqitjet e mia, i bindur se është koha për të mësuar nga Brozovic te Calhanoglu. I konsideroj të gjithë mjeshtër.
Pra nuk është e vërtetë që ke kërkuar huazimin?
Kurrë, të gjitha janë lajme të rreme. Jam i lumtur këtu dhe dua të qëndroj. Vetë e bëra këtë zgjedhje dhe do ta bëja sërish. Që në fillim e dija se çfarë do të hasja. E gjitha është pjesë e një udhëtimi.
A të shqetëson të quhesh gjithmonë zëvendës i Brozo?
Një fillim normal, por punoj që të fitoj gjithnjë e më shumë hapësirë dhe të mbahem mend me emrin që mbaj. Unë jam thjesht Asllani, me karakteristikat dhe defektet e mia. Duhet të përmirësoj fazën e mbrojtjes, sepse unë jam dikush që më pëlqen shumë ta mbaj topin.
Cili është roli yt i preferuar në fushë?
Unë kam qenë gjithashtu një mesfushor-sulmues, por e konsideroj veten një mesfushor para mbrojtjes. Andreazzoli ishte themelor për të më bërë të luaja në pozicione të ndryshme, ai besonte në mua. Inzaghi i ngjan atij në këtë drejtim, i bën të rinjtë të ndihen pjesë e një tërësie.
Nga të rinjtë e Empolit tek Interi në një vit, a ka rrezik marramendjeje?
Sapo mbërrita, mendova se do të kisha vështirësi në një dhomë zhveshjeje me kaq shumë emra të mëdhenj. Përkundrazi, gjithçka shkoi mirë, natyrshëm. Mësimi që senatorët më japin është të jem gjithmonë i përulur. Të gjithë më mirëpritën, por Danilo D’Ambrosio është unik. Ai është njeriu që transmeton ‘interismo’ nga një brez në tjetrin. Ma përsërit gjithmonë se nuk ka rëndësi emri pas teje, por stema që mban përpara. Një ditë, kur të kem moshën e tij, do të doja të bëhesha si D’Ambrosio…
Sapo mbërritët tek Interi, kryet vizitat me Lukakun, i cili më pas foli për ju me Zhang: Më pëlqen mentaliteti i këtij djaloshi…
Nuk e kam idenë çfarë ka folur me presidentin, vetëm e di që ajo video u bë “virale”, më vinte vazhdimisht në celularin tim. Më bëri të lumtur, sepse deri një ditë më parë e kisha parë Romelu vetëm në TV.
Një “prikë” që do t’ia merrje secilit prej shokëve të skuadrës tek Interi…
Nga Brozovic do merrja qetësinë e mendjes me topin në këmbët tuaja. Nga Barella grintën dhe shpirtin në çdo stërvitje. Nga Calhanoglu dhe Mkhitaryan teknikën; janë të dy me cilësi superiore. Nga Gagliardini, forcën fizike.
A ju përndjek ende goli i humbur në “Camp Nou”?
Edhe nëse nuk mendoj për këtë, të tjerët ma kujtojnë. Kur dal në qytet ose në rrugë, gjithmonë është dikush që ma kujton. Në terma afatgjatë jam pak i mërzitur… E pranoj që nuk kam fjetur për katër netë, i kalova duke parë atë veprim.
Pse nuk pasuat në atë rast ideal për gol?
Ju siguroj se doja t’ia jepja topin fillimisht Mkhitaryan-it. Më pas preferova të ndaloja dhe pastaj t’ia kaloja, por kontrolli zgjati pak. Në atë moment nuk kisha më hapësirë. Mendova se do të shënoja, por shkoi keq. Unë u shkatërrova, por të gjithë më ngushëlluan, në të vërtetë të gjithë. Fatkeqësisht nuk mund të kthehem pas, por është koha për të ecur përpara. Përpara Portos në Champions League, le të mendojmë për Napolin. Nëse fitojmë më 4 janar, mund ta rihapim kampionatin për të gjithë.
Ndërmjet Shqipërisë dhe Italisë, zgjedhja juaj shkoi tek opsioni i parë…
Më është dukur e drejtë të luaja për Shqipërinë për të respektuar origjinën time, pa i hequr asgjë Italisë, pjesë e së cilës ndihem. Në fund të fundit janë dy popuj vëllezër dhe kjo është një gjë e bukur.
Si fëmijë, a ishte vërtet aq tifoz i Interit sa thonë?
Kam fotot, provat! Ndër të tjera, babai im është me Milanin dhe në moshën 5-vjeçare më çoi për të parë ndeshjen time të vetme në ‘San Siro’. Ishte derbi i dhjetorit 2007; goditja e lirë nga Pirlo, pastaj golat nga Cruz dhe Cambiasso. Isha i dashuruar me Zanettin dhe e di përmendësh udhëtimin e vitit 2010. Sidoqoftë, unë nuk jam i vetmi.
Kush do ta fitojë Kupën e Botës?
Do të doja që të ishte nga dhomat e zhveshjes së Interit në fund një kampion bote. Dhe edicionin tjetër do të doja ta luaja edhe unë me Shqipërinë. Tifozët tanë e meritojnë një gëzim të tillë. Natyrisht me Italinë prezente, siç është normale.
