Në vitin 2000, kur ai ishte mezi 13 vjeç, Lionel Messi kaloi Oqeanin Atlantik me shpresën për të kapërcyer një sëmundje shqetësuese që e pengoi të rritej si fëmijët e tjerë të moshës së tij. Në atë kohë filloi të ndërtojë edhe një ëndërr që u bë realitet më 18 dhjetor në Katar: fitoi një Botëror me kombëtaren e Argjentinës. Dhe para “shenjtërimit”, atij i rrëshqiti një frazë që shpejt u bë “virale”.
Atij iu desh të priste pothuajse të gjithë karrierën për të arritur dëshirën maksimale dhe për këtë e shijon shumë më tepër. Para lehtësimit, ai përjetoi situata traumatike me Albiceleste, aq sa kohë më parë dha dorëheqjen nga kombëtarja, pasi e konsideronte veten problem dhe besonte se nuk ishte për të. Por ai vendosi të kthehej për të vazhduar të shkruante faqet më të pasura të ekipit të Amerikës së Jugut.
Pas fitimit të Kupës së Amerikës pas 28 vitesh në “Maracana” dhe “Finalissima” kundër Italisë, “Pleshti” u përgatit në një mënyrë të veçantë për garën në Lindjen e Mesme. Ai e dinte se Katari mund të ishte shansi i fundit konkret për të ngritur Kupën e Botës dhe bëri çdo përpjekje të mundshme për të pushtuar botën e futbollit.
Bardhekaltrit luajtën finalen kundër Francës dhe, megjithëse skuadra e tyre ishte shumë më superiore ndaj galëve për një pjesë të mirë të ndeshjes, fituesi u zgjidh përmes gjuajtjes dramatike të penalltive. Para penalltisë së Montiel (e katërta) që i dërgoi amerikano-jugorët drejt lavdisë së përjetshme, pjesa tjetër e shokëve të skuadrës nuk donin as të shikonin.
El mundo se quedó con un debate entre las palabras “Vamos Dios, dáselo” o “Diego” cuando lo más impactante es lo que Messi parece soltar antes: “No voy a sufrir más”pic.twitter.com/sB1h6oyN92
— Mauri (@mauricodo) December 19, 2022
Leo thirri në ndihmë forcat mbinatyrore, duke parë lart nga qielli. Në kohërat e rrjeteve sociale, imazhi nuk vonoi të bëhej “viral”, megjithëse nuk është e qartë nëse i lutet Zotit apo Maradonës. Duke përqafuar Lautaro Martínez dhe Nicolás Otamendi, ai thotë: “Nuk do të vuaj më, na ndihmo Zot / Diego”.
Pak çaste më vonë, anësori i Sevilla kapërceu rezistencën e Lloris nga pika e bardhë dhe Messi kaloi në ekstazë. Leandro Paredes, me një shpejtësi që rrallë shihet, vrapoi drejt tij për ta përqafuar në barin e gjelbër.
Me fytyrën e tij që tregonte një lumturi unike dhe pa atë çantën që mbante kaq gjatë në shpinë, ai shkoi drejt e në atë cep nga ku familja e tij e inkurajoi gjatë gjithë kompeticionit. Ai tundi krahët me zhurmë si për të thënë “triumfova më në fund” dhe i kërkoi secilit prej të dashurve të tij që të zbrisnin në fushë për ta shoqëruar.
Ai ishte me Antonela Roccuzzo, tre fëmijët e tyre, prindërit dhe vëllezërit e tij, ndër të tjera. Messi bëri një mijë foto, mori çmimin “Lojtari më i mirë i Kupës së Botës”, ngriti trofeun më të lakmuar për të gjithë dhe më pas shqiptoi fjalët e tij të para si kampion bote: “Është çmenduri që ndodhi në këtë mënyrë. E desha fort, e dija që Zoti do të ma jepte, kisha një parandjenjë se do të shkonte kështu”.
