Partia Komuniste Kineze ka miratuar një “rezolutë historike”, që sipas ekspertëve do të çimentojë statusin e Xi Jinping në historinë politike. Dokumenti me 36 mijë karaktere është një përmbledhje e historisë 100-vjeçare të partisë dhe trajton arritjet kryesore dhe drejtimet e saj në të ardhmen.
Ky dokument është i treti i kësaj natyre në historinë e Partisë Komuniste Kineze. I pari u miratua nga Mao Zedong (Mao Ce Duni) në 1945 dhe i dyti nga Deng Xiaoping në 1981.
Në rezolutë, presidenti Jingping nuk i kursen kritikat për Mao Ce Dunin dhe Revolucionin Kulturor Kinez. Edhe pse e cilëson korrekte idenë e Maos për aplikimin e marksizëm-leninizmit në realitetin kinez, Jingping shton se “për fat të keq, linja e miratuar në kongresin e VIII të partisë në vitin 1956 nuk arriti të mbahej në mënyrë rigoroze, duke sjellë gabime”.
Në rezolutë përmendet edhe ai që njihet si Kthimi i Madh Mbrapa, kohë kur në Kinë pati krizë masive ushqimi për shkak të politikave të gabuara ekonomike të Maos. Po ashtu, përmenden edhe protestat në sheshin “Tiananmen” të vitit 1989, kur u vranë qindra studentë pro demokracisë.
“Për shkak të mbështetjes dhe nxitjes nga forcat armiqësore globale antikomuniste dhe antisocialiste, klima globale dhe mikroklima e brendshme shkaktuan trazira serioze politike në Kinë gjatë kapërcyellit të pranverës/verës 1989”, thuhet në dokument.
Rezoluta u miratua të enjten në seancën e gjashtë plenare, një nga takimet më të rëndësishme politike të Kinës. Me një rezolutë të tillë, Xi synon ta vendosë veten në të njëjtin pozicion me themeluesin e partisë Mao dhe pasardhësin e tij, Deng Ziaoping.
Në rezolutë, komunistët kinezë i vendosin vetes objektivin për t’u bërë një komb “plotësisht i zhvilluar, i pasur dhe i fuqishëm” deri në vitin 2049.
Analistë të politikës e shohin rezolutën si përpjekjen e fundit të Xi për të kthyer mbrapa decentralizimin e dekadave që filloi nën Deng Ziaoping dhe vazhdoi përmes liderëve të tjerë si Jiang Zemin – një shenjë se Kina mund të kthehet në një të ashtuquajtur kult të personalitetit.
Në vitin 2018, Kina hoqi kufirin me dy mandate të presidencës, çka i jep mundësi presidentit Jingping të qëndrojë në pushtet për gjithë jetën.
Rezolutat pararendëse, të miratuara nga Deng dhe Mao, u përdorën nga këta dy të fundit si një mënyrë për t’u shkëputur nga e kaluara.
Rezoluta e parë, e miratuar në një plenum partiak në vitin 1945, e ndihmoi Maon të konsolidonte udhëheqjen e tij në mënyrë që të kishte autoritet të plotë kur deklaroi krijimin e Republikës Popullore të Kinës në 1949.
Ndërsa pasardhësi i tij, Deng Ziaoping, pasi mori postin e udhëheqësit të komunistëve në 1978, inicioi rezolutën e dytë në 1981, ku kritikoi “gabimet” e Maos gjatë Revolucionit Kulturor nga 1966 deri në 1976 dhe vendosi themelet për reformat ekonomike të Kinës.
Në krahasim me rezolutën e Deng Ziaoping, arkitekti i reformave ekonomike, kjo e vitit 2021, është gjithsesi më e butë në raport me “kultin e personalitetit” të Maos dhe gabimet e tij gjatë Revolucionit Kulturor.
Çfarë ishte Revolucioni Kulturor kinez?
Midis 1966 dhe 1976, të rinjtë e Kinës u ngritën në një përpjekje për të spastruar kombin e “Katër Olds”: zakonet e vjetra, kulturën e vjetër, zakonet e vjetra dhe idetë e vjetra.
Mao ndez Revolucionin Kulturor
Në gusht të vitit 1966, Mao Zedong bëri thirrje për fillimin e një Revolucioni Kulturor në Plenumin e Komitetit Qendror Komunist. Ai kërkoi krijimin e trupave të ” Rojeve të Kuq ” për të ndëshkuar zyrtarët e partisë dhe çdo person tjetër që tregoi tendenca borgjeze.
Mao ka gjasa të ishte i motivuar për të thirrur të ashtuquajturin revolucion kulturor të madh proletar, me qëllim që të shpëtojë Partinë Komuniste Kineze të kundërshtarëve të tij pas dështimit tragjik të politikave të tij të Madh Kërcënimi . Mao e dinte se udhëheqësit e tjerë të partisë po planifikonin ta margjinalizonin atë, prandaj ai iu drejtua drejtpërdrejt mbështetësve të tij midis njerëzve për t’u bashkuar me të në një Revolucion Kulturor. Ai besonte gjithashtu se revolucioni komunist duhej të ishte një proces i vazhdueshëm, për të shmangur idetë kapitaliste-rrugore.
Thirrja e Maos u përgjigj nga nxënësit, disa të rinj si shkolla fillore, të cilët u organizuan në grupet e para të rojeve të kuqe. Ata u bashkuan më vonë me punëtorë dhe ushtarë.
Synimet e para të rojeve të Kuqe përfshinin tempuj budiste, kisha dhe xhami, të cilat u rrafshuan në tokë ose u shndërruan në përdorime të tjera. Tekste të shenjta, si dhe shkrime konfuciane, u dogjën, bashkë me statujat fetare dhe vepra arti të tjera.
Çdo objekt i lidhur me të kaluarën para-revolucionare të Kinës ishte i detyruar të shkatërrohej.
Në zellin e tyre, rojet e kuqe filluan të përndjekin njerëz që konsiderohen “kundërrevolucionar” ose “borgjez”. Rojet zhvilluan të ashtuquajturat “sesione lufte”, në të cilat ata grumbulluan abuzime dhe poshtërime publike mbi njerëzit e akuzuar për mendime kapitaliste (zakonisht këta ishin mësues, murgj, dhe persona të tjerë të arsimuar).
Këto sesione shpesh përfshinin dhunë fizike, dhe shumë prej të akuzuarve vdiqën ose përfunduan duke u mbajtur në kampet e ri-arsimit për vite me rradhë. Sipas Revolucionit të Fundit të Mao nga Roderick MacFarquhar dhe Michael Schoenhals, pothuajse 1,800 njerëz u vranë vetëm në Pekin në gusht dhe shtator të vitit 1966.
Revolucioni shpërthen jashtë kontrollit
Deri në shkurt të vitit 1967, Kina kishte zbritur në kaos. Spastrimet kishin arritur nivelin e gjeneralëve të ushtrisë të cilët guxonin të flasin kundër ekseseve të Revolucionit Kulturor dhe grupet e Kuart të Kuq po ktheheshin kundër njëri-tjetrit dhe luftonin në rrugë. Gruaja e Mao, Jiang Qing, inkurajoi rojet e kuqe për të bastisur armët nga Ushtria Çlirimtare Popullore (PLA), dhe madje edhe për të zëvendësuar ushtrinë tërësisht nëse është e nevojshme.
Deri në dhjetor të vitit 1968, madje Mao kuptoi se Revolucioni Kulturor po rridhte jashtë kontrollit. Ekonomia e Kinës, e dobësuar tashmë nga Kërcimi i Madh përpara, ishte ngadalësuar keq. Prodhimi industrial ra me 12% në vetëm dy vjet. Në reagim, Mao lëshoi një thirrje për “Down to the Countryside Movement”, në të cilën kuadro të rinj nga qyteti u dërguan për të jetuar në fermë dhe për të mësuar nga fshatarët. Megjithëse ai e ndërtoi këtë ide si një mjet për të nivelizuar shoqërinë, në të vërtetë, Mao kërkoi të shpërndante rojet e kuqe në të gjithë vendin, në mënyrë që të mos shkaktonin aq shumë probleme.
Pasojat e Revolucionit Kulturor
Për të gjithë dekadën e Revolucionit Kulturor, shkollat në Kinë nuk vepruan; kjo la një gjeneratë të tërë pa arsimim formal. Të gjithë njerëzit e arsimuar dhe profesional kishin qenë objektiva për ri-arsimim. Ata që nuk ishin vrarë ishin shpërndarë nëpër fshatra, duke u munduar në fermat ose duke punuar në kampet e punës.
Të gjitha llojet e antikave dhe objekteve u morën nga muzetë dhe shtëpitë private; ata u shkatërruan si simbole të “të menduarit të vjetër”. Tekstet e pavlefshme historike dhe fetare gjithashtu u dogjën në hi.
Numri i saktë i njerëzve të vrarë gjatë Revolucionit Kulturor është i panjohur, por të paktën në qindra mijëra, nëse jo miliona.
Shumë prej viktimave të poshtërimit publik kanë kryer edhe vetëvrasje. Anëtarët e pakicave etnike dhe fetare pësuan në mënyrë joproporcionale, duke përfshirë budistët tibetianë, njerëzit Hui dhe mongolët.
Gabime të tmerrshme dhe dhunë brutale dëmtojnë historinë e Kinës Komuniste. Revolucioni Kulturor është ndër më të këqijat e këtyre incidenteve, jo vetëm për shkak të vuajtjeve të tmerrshme njerëzore të shkaktuara, por edhe për shkak se kaq shumë mbetje të kulturës së madhe dhe antike të atij vendi u shkatërruan me dashje.
/Priza.al/
