Diana ishte vetëm 16 vjeç dhe ishte në shtëpi për fundjavën nga shkolla e konviktit kur takoi Princin Charles për herë të parë, në nëntor 1977.
Ai ishte 29 vjeç dhe po dilte me motrën e tij të madhe, Sarah, 22 vjeçe, e cila ishte e ftuar në një festë me xhirime në shtëpinë e familjes Spencer, Althorp House në Northamptonshire.
E kam njohur mbretëreshën që kur isha e vogël, kështu që përzierja me “mbretërinë” nuk ishte gjë e madhe. Asnjë interes për Andrew dhe Edward – kurrë nuk kam menduar për Andrew. Vazhdova të mendoja: “Shiko jetën që kanë – sa e tmerrshme.” Mbaj mend që Charles erdhi në Althorp për të qëndruar, dhe ndikimi i parë ishte “Zot, çfarë njeriu i trishtuar”.
Mbaj mend që isha një zonjushë e shëndoshë, e dhjamosur, pa grim, jo e zgjuar, por bëra shumë zhurmë dhe atij i pëlqente kjo. Dhe ai erdhi tek unë pas darkës, kërcyem dhe ai tha: ‘A do të më tregosh galerinë me foto?
Dhe unë sapo isha gati t’i tregoja galerinë dhe Sara vjen dhe më thotë të largohem.
Ai karakterizohej nga sharmi. Një moment mendova:‘Pse ai interesohej për mua?’
Kështu ishte për rreth dy vjet. U ndava dhe vazhdoi me Sarën [marrëdhënia e së cilës me Charles përfundoi pas nëntë muajsh]. Kur ai pati kërcimin e 30-vjetorit të ditëlindjes edhe mua më pyetën.
“A dëshironi të vini dhe të qëndroni për disa net në Petworth [West Sussex], sepse kemi Princin e Uellsit? Ju jeni e re – ju mund ta argëtoni atë.’
Kështu që unë thashë ‘Po’.
Charles hyri brenda. Ai ishte pak më i gjatë se unë. Mendova: ‘Epo, kjo nuk është shumë e lezetshme.’
Natën e parë, u ulëm në një balonë barbekju në këtë shtëpi dhe ai sapo ishte ndarë me Anna Wallace [vajza e një pronari toke skocez, me të cilën kishte një marrëdhënie të stuhishme gjashtëmujore].
Unë i thashë: ‘Ti dukeshe aq i trishtuar kur ecje në korridor në funeralin e Lord Mountbatten.
“Ishte gjëja më tragjike që kam parë ndonjëherë. Zemra ime u pikëllua. Mendova: “Është gabim, je i vetmuar – duhet të jesh me dikë që të kujdeset për ty.” ‘
Ne folëm për shumë gjëra. Ai më tha: ‘Duhet të vish në Londër me mua nesër. Unë duhet të punoj në Buckingham Palace – ti do të vish të punosh me mua.
Mendova se kjo ishte shumë. I thashë: ‘Jo, nuk mundem. ‘Si do ta shpjegoj praninë time në Buckingham Palace kur supozohet të qëndroj me Philip [de Pass]?’
Pastaj dy javë më vonë, ai më kërkoi të shkoja në Cowes në Britannia [Jahtin Mbretëror] dhe ai kishte shumë miq të vjetër atje dhe unë u frikësova shumë. U ndjeva shumë e çuditshme. Pastaj shkova të qëndroja me motrën time Xhejn në Balmoral.
Marrëdhënia jonë u ndërtua atje.
Pastaj gjithçka filloi të krijohej. Shtypi ishte i padurueshëm, duke ndjekur çdo lëvizje timen. E kuptoja se e kishin punë, por njerëzit nuk e kuptojnë si është të të vëzhgojnë gjithë kohës. Ata blenë banesën përballë në Old Brompton Road, e cila kishte pamje në dhomën time të gjumit.
Isha vazhdimisht e sjellshme. Unë kurrë nuk kam qenë e pasjellshme. Unë kurrë nuk bërtita. Por qaja si një foshnje brenda katër mureve. Unë thjesht nuk mund ta përballoja atë. Unë qava sepse nuk mora mbështetje nga Charles dhe asnjë mbështetje nga zyra e shtypit e Pallatit. Thjesht thanë: ‘Ti je vetëm.’ Charles nuk ishte aspak mbështetës. Sa herë që më telefononte, më thoshte: “E gjora Camilla Parker Bowles.’
Isha në gjendje të dalloja një vendosmëri të brendshme për të mbijetuar. Gjithsesi, faleminderit Zotit, fejesa u shpall dhe para se të kuptoja se çfarë ndodhi, isha në Clarence House. Askush nuk ishte aty për të më mirëpritur. Ishte si të hyje në një hotel.
Më kujtohet se u zgjova në mëngjes nga një zonjë shumë e ëmbël, e moshuar, e cila solli të gjitha letrat për fejesën dhe i vuri në shtratin tim.
Kamila Parker
E kam takuar shumë herët. Unë isha një vajzë shumë e re, por isha një kërcënim.
Kur mbërrita në Clarence House, kishte një letër në shtratin tim nga Camilla, e datës dy ditë më parë, ku thoshte: “Lajm kaq emocionues për fejesën. Le të hamë drekë së shpejti kur Princi i Uellsit të shkojë në Australi dhe Zelandën e Re. Ai do të largohet për tre javë. Do të doja të shihja unazën. Shumë dashuri, Camilla.’
Dhe kjo ishte: ‘Uau!’ Kështu që organizova drekën. Duke pasur parasysh që isha aq e papjekur, nuk dija për xhelozi, depresion apo diçka të tillë.
Pas disa ditësh, Diana u zhvendos nga Clarence House në Buckingham Palace. Aty ndihej e vetmuar. Ajo endej rregullisht në kuzhina për të biseduar me stafin.
Nuk mund ta besoja se sa të ftohtë ishin të gjithë; se si mendoja një gjë, por në fakt po ndodhte një gjë tjetër. Gënjeshtrat dhe mashtrimet! Gjëja e parë që më goditi ishte burri im i ardhshëm që i dërgoi lule Camilla Parker Bowles-it.
Unë kurrë nuk jam marrë me atë anë të gjërave. Thjesht i thashë: ‘Duhet të jesh gjithmonë i sinqertë me mua’.
Isha në dhomën e tij duke folur me të, kur ra telefoni. Ishte Camilla, pak para se të largohej për pesë javë.
Gjithmonë kemi pasur diskutime për Camilla-n. Një herë e dëgjova në telefon në banjën e tij në aparatin e dorës, duke thënë: “Çfarëdo që të ndodhë, unë do të të dua gjithmonë”.
Dikush në zyrën e tij më tha se burri im i kishte bërë një byzylyk, të cilin ajo e mban deri më sot. Është një byzylyk me zinxhir ari me një disk smalt blu. Ka “G dhe F” të ndërthurur në të, “Gladys” dhe “Fred” (nofkat e tyre).
