“Dikush, në fund e mori Romën”. Ose të paktën, u afrua shumë. Shqiptarët e brezit të dytë.
Të rritur nën hijen e familjeve kriminale historike që ndanë kryeqytetin, flasin në dialekt vendas edhe nëse e gjymtojnë kadencën me një theks sllav.
Ata janë të egër, të armatosur deri në dhëmbë. Sepse nuk pushuan kurrë së pasur uri. Atë që e kanë vetëm ata që kanë filluar t’i ngjitin shkallët që të çojnë “në qiell” si shitës droge në trotuare. Për të kaluar pastaj në shtrirjen e marijuanës në lagje dhe për të dhënë para me fajde. Koha ka shpaguar gjithçka.
Sot, ata janë bashkëbiseduesit e privilegjuar të familjeve të “Ndrangheta”-s në Romë, ndërfaqja e respektit për “aristokracinë kriminale të vendit” për ta thënë me fjalët e vetëkënaqura të kreut të fundit të së keqes shqiptare në Romë.
Ata nuk respektojnë asnjë rregull, por e dinë atë themelorin, të memorizuar në kompaninë mëmë ku janë rritur, klani senez: kush bën çmimin e drogës në Romë, qeveris tregun (Michele Senese, i quajtur ‘o Pazzo është një anëtar mafioz italian i Camorras, themelues dhe bos i klanit Senese). Dhe kushdo që qeveris tregun komandon. Ata ia kanë dalë. Falë marrëdhënieve të vendosura me “Kartelin e Gjirit” në Kolumbi, falë paktit me ushtrinë marokene që lehtësojnë kanalet e furnizimit me hashash, falë disa agjentëve të mirë në Ekuador.
Ata arritën të kishin shumë gjëra dhe me një çmim konkurrues. Ata kanë arritur të sigurohen që ata që nuk janë me ta të shmangen. Një peshkaqen i vjetër si Massimo Carminati e kishte kuptuar tashmë këtë në 2013-ën. “Ata janë të këqij, shok”, kishte thënë ai në një nga bisedat e tij të përgjuara në hetimin e Mafies së kryeqytetit.
“Ata janë fëmijë të shqiptarëve që kanë punuar këtu dhe prandaj e dinë mirë gjuhën, e njohin mirë territorin. Dhe pastaj në krahasim me malavitën romake ata janë të këqij, pra nuk i tremben askujt”.
ARBENI, MBRETI I PARË
Nëse bëhet bashkë puna e viteve të fundit të Drejtorisë së Rrethit Antimafia të Prokurorisë Publike të Romës, gjejmë një nismë të kësaj historie. E bashkë me të edhe tre emra të përsëritur: Arben Zogu, Dorian Petoku dhe Elvis Demçe. Dhe pikërisht me Arbenin duhet të fillojmë.
E thërrasin “Riçardino”, dhe kur fillon të dalë në hetimet e antimafias, ai tashmë ka grumbulluar një pasuri nga droga dhe lojërat e fatit. Madje, ai ka zhvilluar një farë aftësie diplomatike në vendosjen e marrëdhënieve të forta me familjet e larta të krimit. Falë burgut që bëri në Avellino, ku u njoh me kalabrezin Roço Belloço, të klanit “Rosarno”.
E ka nisur nga Acilia. Aty ku, jemi në vitin 2013, ai arriti të bënte xhiron e tij diskrete me ndihmën e vëllezërve Guarnera dhe të tjerë shqiptarëve, duke ripropozuar formatin dhe rutinën e grupit “Camorra” që deri pak kohë më parë drejtohej nga Mario Iovine, i klanit “Casalesi”.
Arbeni bën biznes me të gjithë. Nga “Fasciani” te “Senezët”, nga “Carminati” te “Ndrangheta”.
Kalabrezët janë numri një – shpjegonte ai gjatë një interviste në burg – ata më ftojnë për darkë çdo mbrëmje. Dhe në atë 2013 – vë në dukje ata që e hetojnë – banda e tij “mund të mbështetet në marrëdhëniet me subjekte që i përkasin ‘Bandës della Magliana’, si të mirënjohurit Luciano Crialesi dhe Renato Santachiara”.
Mbi të gjitha, banda ka “krijuar marrëdhënie bashkëjetese me anëtarët e klanit ‘Fasciani’ të Ostias me qëllimin për të operuar të patrazuar në zonën e Acilias, shpesh në mënyrë të dhunshme dhe me kufizime ekskluziviteti, në sektorin fitimprurës të ‘makinetave’, të cilat u imponohen objekteve tregtare të autorizuara dhe të autorizuara nga Anms”.
2013 është viti në të cilin karabinierët Ros ndjekin dhe dëgjojnë si hije Massimo Carminatin.
Ata e fotografojnë në përqafim me Arben Zogun, i cili ndërkohë ka hyrë plotësisht në krye të takimit të “baterisë së Ponte Milvios”, po e njëjta bandë që drejtohet nga shefi historik ultras i “Irriducibili” të Lacios që do të vritej në gusht 2019 në Parco degli Acquedotti: Fabrizio “Diabolik” Piscitelli.
Edhe Guardia di Finanza e vëren Arbenin. Është viti 2015 dhe ‘tipi’ është bërë i madh, siç shënon Komanda Provincale në një raport të korrikut: “Është regjistruar ngritja e papritur dhe domethënëse e vetë Zogut brenda malavitës romake,
“U regjistrua ngritja e papritur dhe domethënëse e vetë Zogut brenda botës së krimit romak. I njëjti, në fakt, arriti të lidhej, në kushte reciprociteti të vlerës kriminale, me bosin Massimo Carminati si dhe të merrte respekt të bollshëm dhe të njohur në kontekstin e kriminelëve më të dhunshëm të kryeqytetit, falë edhe aftësisë së njohur për t’u imponuar, në mënyrë efektive dhe konkurruese, në tregjet më fitimprurëse”.
Arbeni pra, mbreti i parë i një brezi të ri kriminale. I pari. Por jo i fundit. Sepse kush do ta pasojë, tashmë në 2015-ën, sillen rreth tij si engjëj mbrojtës: Dorian Petoku dhe Elvis Demçe.
PROTAGONISTËT
Doriani
Në vitin 2015, dyert e burgut hapen për Arbenin, por edhe Elvis Demçe, që duhet ta pasojë atë, është pas hekurave, pasi akuzohet për vrasjen e Federico Di Meo, një frutashitësi tridhjetë vjeçar i vrarë me armë zjarri në Velletri në 2013. Elvisi do të shpallet i pafajshëm në Apel, por fakti mbetet se ai nuk është gati për trashëgiminë. Pra, i takon Dorian Petokut. Djali ka lindur në vitin 1988 në Shqipëri, në Lezhë, një qytet me 113 mijë persona, ku komandon kush me alternim ose së bashku, trafikon armë, njerëz dhe drogë, edhe falë lidhjeve me politikën. Kërcimi nga Lezha në Ponte Milvio të Romës, duket se nuk e mërzit Dorianin, i cili e mbush shpejt boshllëkun e lënë nga Arbeni, Mbreti i parë.
Në vitin 2018, në rrjetet sociale ai pëlqen të përjetësojë veten mes tufave të kartëmonedhave dhe armëve. Një vit më parë, hetimi “Grande Raçordo Criminale” dokumentoi se si ai bënte biznes me Fabrizio “Diabolik” Piscitelli dhe partnerin e tij Fabrizio Fabietti. Edhe nëse imazhi që fotografon respektin e fituar nga shqiptarët në bilancin kriminal të qytetit është ai i përjetësuar nga një drekë e 13 dhjetorit 2017, në restorantin “L’Oliveto” në Grottaferrata.
Atë ditë, ulur rreth një tavoline, janë katër burra me peshë. Është një i infiltruar, i cili e quan veten “Francezi” dhe veprat e të cilit rrëfehen në operacionin “Brazil loë cost” (kur familja Casamonica tentoi të sillte në Itali një avion të ngarkuar me kokainë të pastër që do t’i bënte milionerë).
Pranë tij qëndron Salvatore Casamonica, i lindur në vitin 1976, një figurë e kalibrit të madh kriminal dhe kryetar i klanit që kontrollon Romën Lindore. Përpara tij ha dhe diskuton Fabrizio Piscitelli, ‘Diabolik’. Dhe pastaj është ai. Dorian. Dorian Petoku. Nuk është një drekë mes miqve. Casamonica, Piscitelli dhe shqiptarët në fakt po vulosin një pakt mafioz që do të duhet t’i japë fund konfliktit midis familjeve Esposito dhe Spada dhe të lejojë që trafiku i drogës të lulëzojë në bregdetin e Lazios. Një ekuilibër i ri në të cilin shqiptarët fitojnë vend në tavolinë. Megjithatë, pasuria e Dorianit është e shkurtër. E arrestuan në vitin 2019 në Shqipëri (shtatorin e kaluar u ekstradua në Itali). Dhe prandaj, më në fund i takon Elvis Demçes, i cili ndërkohë i ka zgjidhur problemet me drejtësinë./ballkanweb
