“Jam duke pirë një cigare në ballkon dhe një zonjë e moshuar përballë shtëpisë sime, është duke shtruar tavolinën për të ngrënë darkë. Ajo dëgjon zhurmat e makinave që kalojnë në rrugë dhe mban pirunin nëdorë. E përshëndes me dorë dhe i them “Të bëftë mirë darka” thuajse në heshtje, për të mos u dukur si njëi çmendur. Edhe ajo më përshëndet dhe më falenderon. Kushedi se çfarë ka ndodhur me të dhe familjarët e saj, pasi jeton e vetme.
Çdo vakt e shtron tavolinën vetëm për vete. Ndonjëherë edhe gabon dhe vendos dy pjata në vend tënjërës, por pastaj qesh me vete dhe e lë pjatën sërish në tavolinë. Mendoj se sa gjëra dhe sa persona ka humbur ajo në jetë, ndërkohë që e shoh të konsumojë darkën. Ne mund ta kemi gjithë historinë e dikujt përpara syve, dhe sërish të mos e kuptojmë atë. Ndonjëherë harrojmë se për persona të tillë, edhe njëpërshëndetje mund të bëjë diferencën.
E lë atje, futem brenda dhe mendoj se sa shumë poezi janë të fshehura pas asaj tavoline me vetëm njëpjatë, dhe pas mundimit për ta shtruar atë tavolinë çdo vakt. Mos i lini të vetëm të moshuarit. Ata kanëshumë histori për të treguar. Kanë kaq pak jetë, për t’u kapur fort pas saj…”. – Francesco Cristoforo/bota.al
