Dilema e përjetshme e çdo prindi është se kujt t’i besojë fëmijët e tyre. Shumë besojnë se fëmijët do të kalojnë kohën më të mirë me gjyshërit e tyre, por për disa, kopshti është alternativa më logjike. Psikologët shpjegojnë pse është mirë që fëmija të shkojë në kopsht, por edhe se si gjyshërit mund t’i plotësojnë nevojat e tyre.
Nevojat e një fëmije ndryshojnë gjatë rritjes, kështu që një fëmijë deri në moshën 2.5 ose 3 vjeç merr mjaftueshëm stimulim për zhvillim në kushte shtëpie. Deri në këtë moshë, një përgjigje e ngrohtë, e parashikueshme dhe adekuate nga një i rritur që kujdeset për fëmijën është i një rëndësie vendimtare, sepse formohet imazhi për veten dhe botën.
Kjo është arsyeja pse deri në atë moshë, është krejtësisht në rregull që një fëmijë të mos shkojë në kopsht nëse prindërit kanë një person të besuar që mund të përmbushë këto standarde – të jetë i ngrohtë, i butë, i durueshëm, të komunikojë shumë me fëmijën dhe të ndjekë nevojat e tij.
Në kopshte, për shkak të numrit të fëmijëve nuk është e mundur të kënaqet në këtë mënyrë, por sigurisht është një mundësi më e mirë sesa ta lini fëmijën në shtëpi me një person me të cilin prindërit nuk kanë marrëdhënie të mira ose që vepron në kundërshtim me vlerat që kanë prindërit (p.sh. jep ëmbëlsira, jep telefonin, nuk e nxjerr fëmijën jashtë për shëtitje, nuk rregullon fjalorin para fëmijës…).
Që në moshën tre vjeçare fokusi i fëmijës kalon te moshatarët, rritet nevoja për të qenë në kontakt me ta, për të luajtur dhe për të marrë pjesë dhe përmes kësaj ata mësojnë aftësi dhe rregulla sociale. Gjithashtu, lloji i aktiviteteve edukative dhe argëtuese në shtëpi zakonisht shterohet dhe më pas kopshti bëhet një opsion ideal.
