Krishtlindjet po vijnë, duke sjellë me vete një seri të gjatë traditash: dritat, kërkimin e dhuratave, pema, përgatitjet për darkën.
Jo të gjithë e dinë se të gjitha ato që për ne janë tradita të vendosura mirë janë në fakt mjaft të reja në kohë dhe kanë një origjinë shumë specifike: Charles Dickens.
Charles Dickens prezanton Krishtlindjet laike
Me siguri nuk mund të thuhet se Dickens shpiku këngët e Krishtlindjeve apo pemët e Krishtlindjeve, por është falë tij dhe disa prej veprave të tij që ne i festojmë festat e Krishtlindjeve në këtë mënyrë.
Në kohën e Charles Dickens, në Anglinë Viktoriane, Krishtlindjet nuk festoheshin përveçse si një festë e shenjtë, sepse puritanët fetarë nuk i miratonin festat e tepërta dhe ndikimet pagane në festime.
Për më tepër, shumica e aktiviteteve industriale dhe tregtare nuk lejonin pushime gjatë periudhës së Krishtlindjeve, dhe një pjesë e madhe e popullsisë jetonte në kushte aq të këqija sa nuk kishte para të mjaftueshme për të shpenzuar për festime dhe dhurata.
Puna te fëmijët ishte shumë e shpeshtë, punëtorët jetonin në ndërtesa industriale pa asnjë shërbim, shfrytëzimi i punës ishte shumë i lartë.
Charles Dickens në mbështetje të më të varfërve
Dhe këtu hyn në lojë Charles Dickens, tashmë një shkrimtar i njohur në 1843 dhe jashtëzakonisht kundër kushteve të jetesës në të cilat jetonin shumica e punëtorëve dhe familjet e tyre, edhe nga përvoja personale.
Në fakt, ai vetë është rritur duke punuar në një fabrikë. Për të ngritur opinionin publik mbi këtë temë, ai shkroi një ese politike me titull “Një apel për popullin anglez, në emër të fëmijëve të varfër”.
Megjithatë, nga frika se eseja nuk do të kishte efektin e dëshiruar, ai vendosi të përcjellë të njëjtat ide përmes një tregimi, dhe veçanërisht përmes një historie me fantazma: libri u publikua më 19 dhjetor 1843 dhe titullohej “Një këngë e Krishtlindjeve”.
Ishte një sukses mahnitës: brenda pak ditësh, të gjithë kopjet e para u shitën. Libri krijoi menjëherë një pasion kolektiv për Krishtlindjet, aq sa popullsia filloi të ringjallte disa tradita që kishin rënë në mospërdorim.
Këngët e Krishtlindjeve nga Charles Dickens
Këngët e Krishtlindjeve ekzistonin tashmë në kohën e Dickens, por ato u perceptuan si të vjetra dhe jashtë modës. Ishte padyshim e pazakontë që të kishte kore nëpër rrugë, askush nuk i këndonte më.
Dickens i portretizoi pa kujdes koristët në librin e tij të Krishtlindjeve si një pjesë thelbësore e sezonit të festave.
Një nga skenat hapëse të librit është vetëm Scrooge që rënkon kundër grupit të këngëtarëve dhe që nga ai moment muzika e Krishtlindjeve filloi të bëhej sinonim i gëzimit, me ngrohtësinë tipike të Krishtlindjeve, dhe ata filluan të kthehen në modë.
Pemët e Krishtlindjeve
Dickens ndan meritat për ringjalljen e pemës së Krishtlindjes me Princin Albert, bashkëshortin e Mbretëreshës Victoria. Bashkëshortja e princit solli pemën e parë të Krishtlindjes në Angli në 1840, siç është një traditë tipike për vendin e tij të lindjes, Gjermaninë.
Anglezët ishin mjaft të vakët për këtë, duke e konsideruar atë një zakon të huaj dhe madje paksa pagan. Në vitin 1850, pas suksesit të vlerësuar të “A Christmas Carol”, Dickens shkroi një tjetër histori të shkurtër, të titulluar “Pema e Krishtlindjeve”, në të cilën ai përshkroi atmosferën intime dhe familjare të krijuar nga dekorimi i pemës për Krishtlindje, dhe edhe ky libër ishte një sukses popullor.
Dekorimi i pemës u bë një traditë e dashur dhe ende në modë sot.
Shkëmbimi i dhuratave
Shkëmbimi i dhuratave ishte tashmë një traditë e praktikuar, por jo për Krishtlindje, por për Vitin e Ri. Që kur Dickens shkroi “Këngën e Krishtlindjes”, në të cilën ai përshkruante shkëmbimin e dhuratave – dhe veçanërisht dhënien e lodrave fëmijëve – si pjesë integrale e Krishtlindjeve, tradita filloi të zhvendosej nga 1 janari në 25 dhjetor.
Darka e madhe
Në Anglinë Viktoriane, organizimi i një feste të madhe të plotë me një darkë të përzemërt ishte e pakëndshme, sepse të jepte përshtypjen e dëshirës për të nxjerrë në pah pasurinë.
Në rrëfimin e tij, Dickens e kthen këtë mentalitet: të festosh Krishtlindjet me ushqim të bollshëm nuk është shfaqje, por dashuri për familjen dhe dëshirë për të falënderuar dhe festuar, dhe mbi të gjitha për t’u dhënë atyre që kanë më pak.
Scrooge në fund të tregimit, kur ai është vizituar nga Shpirtrat e Krishtlindjeve, vendos të konvertohet në frymën e Krishtlindjes dhe blen një gjeldeti të madh për t’ia dhuruar familjes Cratchit.
Babagjyshi
Santa Claus: ka tradita të ndryshme fetare dhe popullore në bazë të asaj që është Santa Claus-i ynë aktual.
‘Fryma e Krishtlindjes’ nga Dickens është një prej tyre: një plak i gëzuar me një mjekër të gjatë të bardhë, i cili kërcen dhe gëzohet duke festuar festat dhe fajëson kapitalizmin se nuk është i vëmendshëm për mirëqenien e fëmijëve.
Siç dihet, Santa Claus-i ynë i shëndoshë i veshur me të kuqe është i ndryshëm nga ai i Dickens dhe origjina e tij është e lidhur ngushtë me reklamat e Coca Cola-s të mesit të shekullit të njëzetë.
Megjithatë, ne i detyrohemi Dickens shpikjen e një figure që përfaqëson dhe mishëron disi Krishtlindjet, një figurë jo e shenjtë që përfshin të gjitha idealet e mirësisë dhe bujarisë që karakterizojnë Krishtlindjet.
Festa e Bujarisë
Dickens-it ia detyrojmë kremtimin e Krishtlindjes si një festë bujarie, dashurie reciproke dhe altruizmi.
Sigurisht që ato ishin tradita tashmë të pranishme në zanafillën e festës së Krishtlindjes, ose kremtimit të krishterë të Lindjes së Krishtit, por është falë librit “Një këngë e Krishtlindjes” që festa u shenjtërua efektivisht si festë e dashurisë për të afërmin, e bujarisë së ndërsjellë, e shkëmbimit të dhuratave dhe përshëndetjeve.
Me pak fjalë, ne i detyrohemi Dickens shpikjen e shpirtit të Krishtlindjes. /Libreriamo/
