Nga Anila Hoxha
Ashtu si simbolika e emrit që ka, Amar është fëmija më i kërkuar në vend. Edhe gruaja që po e përqafon, po e fsheh dhe po I fshihet drejtësisë është gjyshja më e kërkuar në vend. Amar ishte ilaçi që po shëron nga dhimbja, gjyshërit e tij të cilët një vit më parë humbën djalin në një aksident automobilistik. Dhe pa asnjë diskutim është ilaçi i dhimbjes dhe gëzimi i jetës për të ëmën!
Amar mbushi tre vjeç në datën 2 prill dhe gati dy javë pas urimeve “Pastë çdo të mirë në jetë”, fëmija u rrëmbye nga gjyshërit, nga ana e babait. Në të vërtetë kjo ngjarje lidhet me fatkeqësinë familjare , kur fëmija nuk kishte mbushur ende dy vjeç. Për shkak të moshës i vogli nuk kishte se si kuptonte lajmin e mortit, se si i ati 35-vjeç teksa udhëtonte si pasagjer mbeti i vrarë nga përplasja e dy mjeteve. Në mesin e kësaj dhimbjeje të pashoqe për familjen , sipas një tradite të pashkruar, nusja brenda ditëve të zisë ka dy zgjedhje.
Ose të kthehet tek prindërit e saj. Ose të mos martohet kurrë e të qëndrojë në shtëpinë ku krijoi familjen e të rrisë fëmijën si një grua e ve. Nëna e Amar, një vajzë e re dhe po aq e hidhëruar nga humbja e partnerit e mbështolli fëmijën ndër krahë, dhe u kthye pas. E sigurtë që dalja nga dera atë ditë, ka qenë për vjehrrin dhe vjehrrën e saj përafërsisht i dhimbshëm sa dhe ikja e parakohshme e djalit. Gjatë këtyre muajve, kur dhimbja nga ikja e Avniut ishte tek secili , fëmija qe dashuria që po shëronte. Në fundjavë gjyshërit shfaqeshin në derë, merrnin nipin, kushedi sa gëzonin gjatë atyre çasteve dhe e kthenin. Kështu e morën dhe gjatë festave të fundvitit. Kjo pranohet në denoncimin që e ëma e fëmijës tregon për policinë ditën kur ajo e la të birin me gjyshërit dhe mbasi priti t’ja sillnin i telefonoi.
“Vjehrri më tha se nuk do ta sjell djalin” thotë gruaja në polici. E shqetësuar ajo vrapoi drejt banesës së tyre, nuk i gjeti aty asnjërin. Fqinjët I treguan se dy të moshuarit ishin larguar. Pa adresë.
Orët e para ajo dyshon mes ankthit se mos ish vjehrra dhe ish vjehrri po e ndëshkonin meqenëse nuk ua dërgoi djalin për festën e Bajramit. Më pas kujton se si për këtë shkak të moshuarit ishin shprehur “djali është yni. Duhet të rrijë në shtëpi me ne, se është trashëgimtari”.
I pari u shpall në kërkim gjysh Rexhepi. Ai u arrestua gjatë gjurmimeve policore dhe aty dha një deklaratë që sidoqoftë nuk ka zbuluar asgjë për interesin e hetuesve. Ai nuk ka treguar se ku është e shoqja, Bahria, një gjyshe që në mënyrë atipike është në listën e të kërkuarve. Gjyshi tund kokën mohues dhe si një malësor i prerë, nuk tregon se ku është nipi. Ai ka dhimbje, po aq sa edhe heshtje. Por ai ka bindjen se nuk e rrëmbyen me forcë Amarin. As qe i bëjnë përshtypje ligjet. Gjykata jo e jo. Lëvizin me radhe rreth tij police e prokurore, por asgjë nuk ndryshon. I moshuari thotë se kur pa që fëmija ishte sëmurë, kur pa që fëmijës nuk I ishin dhënë ilaçet e autorizuara nga mjeku dhe kur pa që fëmija kish rënë nga pesha vendosën që “ ta lënë në një vend të sigurtë ,që të kujdesen për të”.
“Djali është brenda Shqipërisë , nuk jap shpjegime, sepse dua të bëj pakt me nusen e djalit tim të ndjerë. E kuptoj që Amar ka nevojë për të ëmën. Por mbasi më vdiq djali në moshën 35-vjeçare sa herë e shikoj Amarin harroj çdo gjë për djalin. Kërkoj bashkëpunimin me nusen që ta rrisim djalin në mënyrën më të mirë të mundshme”, kaq deklaron i moshuari që sot gjendet në burg. Tanimë vijon ende në kërkim gjyshja dhe Amar. Të dyshuar janë edhe njerëz të afërt të tyre që vlerësohen nga agjentët si ndihmës të dy të moshuarve. Një ditë edhe gjyshja do gjendet, ose do dorëzohet. Me siguri do të arrestohet dhe ajo, për të njëjtën vepër atë të rrëmbimit të nipit. Amar do kthehet në krahët e të ëmës. Do mbështillet nga përqafimi i saj.
Tek e fundit, kudo që të jenë gjyshërit e tij , aty do jetë dhe dashuria e tyre për Amar!
