Artisti 73-vjeçar i shtruar në spital në gusht për dështim të frymëmarrjes. Ka ndërruar jetë shkak i virusit të mushkonjës së Nilit më parë ai kishte shkruar mbi vështirësitë që kishte hasur.
Një mushkonjë më rrëzoi
Trupi im i vdekur, hiri. I njëjti hi që më pëlqente ta spërkatja në kokën time dhe shumë njerëzve të tjerë, por shpirti im është i gjallë. Sa herë që një nga pikturat e mia do t’ju shqyejë një lot, një buzëqeshje, një të qeshur të hidhur, unë do të jem atje me ju. Artisti nga Marsala, mami Calascibetta, 73 vjeç, nuk ia doli, e shtruar në mesin e gushtit në spitalin Sant’Antonio Abate në Trapani pasi u infektua nga virusi i mushkonjave të Nilit Perëndimor. Edhe pse mjekët e kishin marrë me mend menjëherë se bëhej fjalë për Ethet e Nilit, më pas u konfirmua nga analizat. Artisti që ndërroi jetë mbrëmë, viktima e parë e virusit në Siçili i izoluar për herë të parë në Ugandë, në rrethin e Nilit Perëndimor dhe i përhapur në Afrikë, Azinë Perëndimore, Evropë, Australi dhe Amerikë. Një vdekje që shkatërroi shumë projekte që Calascibetta kishte ende për të bërë dhe që gruaja e tij Enza dhe djali Filippo e rrëfejnë në faqen e artistit në Facebook duke ia atribuar mesazhin Calascibetta-s, si lamtumirën e tij të fundit. Nuk kam ndërmend të të lë. Ka shumë gjëra që kam ende për të bërë: dy ekspozita të gatshme, një katalog, një monografi… Sigurisht që nuk do të jem në gjendje të jem fizikisht i pranishëm, por në shpirt, premtoj, do të ketë. Kjo nuk është lamtumirë, vetëm lamtumirë. Jeta është e bukur dhe artistët nuk vdesin kurrë.
Në mesazh, artistja rishikon etapat e dy muajve të vështirë të sëmundjes. Do t’ju duket qesharake në gusht, një mushkonjë më rrëzoi. Në fillim nuk e lidha shqetësimin tim me pickimin e mushkonjave. Mendova se ishte Covid, ndoshta e një varianti të ri, që nuk njihet nga tamponët, por asgjë: edhe duke marrë barnat e duhura, ethet nuk kaluan dhe lodhja u shtua. Papritmas humba ndjenjat. E gjeta veten në spital, me gruan dhe djalin tim pranë… Mjekët nuk e dinin se çfarë ishte. Ata thjesht më bënë transfuzione dhe më ndihmuan të merrja frymë. Duhet të ishte diçka serioze, por unë doja të jetoja. Doja të vazhdoja të pikturoja, të vazhdoja t’i tregoja botës historinë time. Ndihesha pranë dashurisë së Enzës dhe Filippos dhe miqve të mi më të afërt, të cilët i telefononin çdo ditë. nuk mund të dorëzohesha.
Më 15 gusht, burri, i cili nuk kishte ndonjë patologji të veçantë, u shtrua në spital në Sant’Antonio Abate në Trapani për dështim të frymëmarrjes. Më pas, gjendja e tij u përkeqësua. Përfundoi në terapi intensive, diagnoza mbërriti: ishte Ethet e Nilit. Unë isha rasti i parë sicilian i Etheve të Nilit Perëndimor – ne ende lexojmë në faqen e artistit në Facebook -. Një sëmundje zakonisht jo fatale, por ndonjëherë shumë tinëzare. Dhe trupi im, për fat të keq, nuk reagoi mirë. Mendja ime ishte aty, por nuk mund të lëvizja. As organet e mia të brendshme nuk funksionuan. Në spital i provuan të gjitha, por nuk kishte se si. Unë fluturova dhe zbulova gjëra të tjera. Po ju shkruaj tani, duke huazuar duart e Enzës, Filipos, Andreas dhe miqve të mi më të ngushtë, për t’ju thënë që nuk kam vdekur.
Calascibetta jetonte në rrethin Cutusio, një fshat në anën veriore të Marsala. Javët e fundit, pas zbulimit të rastit, PSSH-ja e Trapanit ka urdhëruar kontrolle në fermat që ndodhen në një rreze prej tre kilometrash nga shtëpia e burrit. Dy kuaj dhe një qen rezultuan pozitivë për virusin. Një tjetër rast i dyshuar mbi një kalë në Alcamo, po në zonën e Trapanit. Me mamin Calascibetta një piktor dhe një personalitet jashtë kutisë po largohen – tha kryetari i bashkisë së Palermos Roberto Lagalla –. Ai ishte i lidhur fort me jetën, por mjerisht iu desh të dorëzohej në këtë betejë. Përkujtimi im dhe ngushëllimet e mia të përzemërta shkojnë për familjen e tij dhe më të dashurit e tij. Lamtumira e fundit pritet të mërkurën, nga ora 11, në shtëpinë e saj në Marsala.
